Mieszkałem z żoną i dwójką dzieci w dwupokojowym mieszkaniu. Nasze spokojne życie zmieniło się, gdy mój brat i jego dziewczyna, którzy planowali ślub, postanowili zatrzymać się u nas na kilka dni, aby zrobić zakupy w stolicy.
Zaoferowaliśmy im pokój jednoosobowy, co niezadowoliło moją żonę. Próbowałem przekonać żonę, że ich pobyt jest tymczasowy i że są członkami rodziny, a nie obcymi. Jednak jej nastrój pozostał kwaśny: wyraźnie nie mogła się doczekać ich wyjazdu.
Pomimo ich troskliwego gestu gotowania kolacji każdego wieczoru, postawa mojej żony nie złagodniała. Od tego czasu minęły dwa lata.
Mój brat i jego żona Anya kilkakrotnie zapraszali nas do siebie, a Anya zawsze starała się zaprzyjaźnić z moją żoną Ingą. Jednak Inga pozostała obojętna, być może pod wpływem własnego wychowania jako jedynaczka bez rodzeństwa.
Jej niechęć do komunikowania się z moją rodziną rozciągnęła się na odmowę odwiedzenia domu mojego brata. A jeśli pojechałem sam, moja żona obrażała się, że zostawiam ją samą.
Próby oszukania jej okazały się daremne. Mój brat, wyczuwając napięcie, przestał interesować się moimi samotnymi wizytami i nie śmiał przyjmować zaproszeń do naszego domu, zawsze powołując się na swój napięty harmonogram.
Rozumiał sytuację, ale postanowił oszczędzić mi bezpośredniej konfrontacji. Niestety, często czułem się niekomfortowo z powodu zachowania mojej żony wobec mojej rodziny. Pomimo mojego dyskomfortu, czuję się bezsilny, by zmienić tę sytuację.
