Wydawało mi się, że jestem szczęśliwa w moim małżeństwie. Ale nie mieszkaliśmy razem długo, mój mąż mnie zostawił. Zabrał wszystkie nasze oszczędności na własny dom i po prostu od nas uciekł. Zostałam sama w wynajętym mieszkaniu z sześciomiesięczną córką na rękach. Nie wiem jak, ale moja teściowa dowiedziała się o tym jako pierwsza i przyszła do mojego mieszkania. Myślałam, że zacznie się ze mną kłócić, ale gdy tylko przekroczyła próg, rozkazała mi: „Spakuj swoje rzeczy i zamieszkaj ze mną ze swoją wnuczką.” Próbowałam się z tego wykręcić, ale czułam się bardzo niekomfortowo.
Moja teściowa i ja nie żyłyśmy spokojnie od kilku lat. Żadna z nas nigdy nie usłyszała od drugiej miłego słowa. Były tylko ciągłe oskarżenia i obelgi. A kiedy matka mojego męża dowiedziała się o mojej trudnej sytuacji, była jedyną osobą, która chciała mi pomóc. Nawet moja własna matka powiedziała, że w jej domu nie ma miejsca dla mnie i mojej córki, ponieważ i tak jest już ciasno.
Moja starsza siostra była temu przeciwna, ona i jej dzieci cały czas mieszkają z moją matką, a moja matka przez całe życie tańczyła do jej melodii, moja matka zawsze popiera zdanie mojej siostry. Będę ci bardzo wdzięczna”, ledwo udało mi się wyć. Po raz pierwszy w życiu powiedziałam teściowej „dziękuję” z głębi serca. W tamtym czasie była jedyną osobą, na którą mogłam liczyć. „Ale tylko ty możesz to zrobić! Nie jesteś dla mnie obcą osobą” – powiedziała i zabrała swoją wnuczkę z moich ramion.
Pozwól mamie spakować swoje rzeczy, a my nie będziemy jej w tym przeszkadzać. “Będziesz mieszkać z babcią, kochanie? Oczywiście, że tak. Babcia będzie opowiadać ci bajki na dobranoc, zabierać na spacery i zaplatać warkocze w twoje puszyste włosy. Słuchając łagodnych słów mojej teściowej, nie mogłam uwierzyć własnym uszom. Zawsze mówiła, że dziecko nie jest jej synem i że nawet nie zbliży się do mojej „wódki”.
Szybko zebrałem wszystkie swoje rzeczy, które były w mieszkaniu i tego wieczoru przenieśliśmy się do teściowej. Liudmyla Anatoliivna opróżniła dla nas swój największy pokój, a sama przeniosła się do małego. Mrużyłam oczy ze zdziwienia, spodziewałam się najmniejszej życzliwości ze strony tej osoby, a teściowa powiedziała do mnie: „Dlaczego tak patrzysz? Dziecko potrzebuje przestrzeni, niedługo zacznie raczkować po całym mieszkaniu”.
I nie potrzebuję zbyt wiele miejsca dla siebie. Rozgość się, kolacja będzie gotowa za godzinę. Ugotuję dla ciebie coś smacznego. Zaproponowała mi na obiad warzywa gotowane na parze i gotowane mięso, mówiąc: „Karmisz swoją córkę. Oczywiście, jeśli chcesz, mogę coś usmażyć. Ale dietetyczne jedzenie jest lepsze dla dziecka. To zależy od ciebie”. W lodówce stała cała półka słoiczków z różnym jedzeniem dla niemowląt – Chyba czas nakarmić naszą piękność, nie sądzisz? Jeśli ten asortyment ci nie odpowiada, kupimy coś innego.
„Ty mi powiedz, nie wstydź się” – uśmiechnęła się do mnie teściowa. Jej życzliwe podejście było tak nieoczekiwane, że wzruszyłam się do głębi. Nikt nigdy nie opiekował się mną i moją córką tak jak ta kobieta, którą zawsze uważałam za głównego wroga w moim życiu. Nawet mój ojciec jej nie chciał.
Członkowie mojej rodziny również nas porzucili i nie byli zadowoleni, że poprosiłam o zamieszkanie z nimi. Przytuliła mnie: – „No, uspokój się, kochanie, nie warto. Mężczyźni tacy są, nie można na nich polegać. Sama też wychowywałam Mikołaja, twojego głupiego męża. Jego ojciec zostawił mnie samą z dzieckiem i uciekł z drugim, kiedy mój Mikołaj miał dziewięć miesięcy. Nigdy nie pozwolę, żeby moja wnuczka tak dorastała. To wszystko, skończyłam płakać i koniec.
Weź się w garść! Twoja córka potrzebuje cię teraz bardziej niż kiedykolwiek. Nie mogłam zasnąć i płakałam przez kolejne 10 minut, tłumacząc teściowej, że nie spodziewałam się po niej takiej dobroci, i jeszcze raz jej podziękowałam: „Dziękuję bardzo, szczerze, Ludmiło Anatolijewna. Gdyby nie ty, nie wiem, dokąd poszłybyśmy z córką, bo jestem bezrobotna, nie mam nawet pieniędzy na chleb.
– Uspokój się, obiecuję ci, że wszystko będzie dobrze. To moja wina: wychowałem syna na tak nieodpowiedzialnego człowieka. Więc naprawię jego błędy, najlepiej jak potrafię, i zrobię wszystko, co w mojej mocy, by ci pomóc. A teraz chodź do łóżka. Ranek jest mądrzejszy od wieczora, jak mawiają ludzie. Kiedy moja córka skończyła roczek, świętowaliśmy we trójkę: ja, moja córka i Ludmiła Anatolijewna, nasza ukochana babcia i anioł. Po położeniu córki spać po południu, piliśmy herbatę i jedliśmy ciasto w kuchni, kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi.
Ludmiła Anatolijewna poszła otworzyć drzwi: „Mamo, poznaj Natalię. Natalia, to moja kochana mama, Ludmiła Anatolijewna. Mamo, chcemy cię prosić, żebyś pozwoliła nam mieszkać z tobą przez pół roku. Moja praca w tej chwili nie idzie dobrze, a nie stać nas już na wynajem, więc musimy zaoszczędzić trochę pieniędzy. Słysząc głos męża, przeszedł mnie dreszcz.
Zaczęłam się martwić, że teściowa ich wpuści i poprosi moją córkę i mnie o opuszczenie mieszkania. Łzy natychmiast napłynęły mi do oczu, gdy tylko o tym pomyślałam. „Wynoście się stąd, oboje, opuśćcie moje mieszkanie! I szybko zabierzcie swoją dziewczynkę”. Zabrał żonę i dziecko i zostawił ich bez dachu nad głową w cudzym mieszkaniu, a ty nie pomyślałeś o tym, jak będą żyć, co będą robić? Oto załamanie dla ciebie. Idźcie, idźcie, sukinsyny.
A ty, Natalia, uważaj na siebie: nie daj Boże, możesz zostać bez grosza albo z małym dzieckiem. Uświadomiłam sobie, że było mi bardzo niewygodnie z teściową i teraz wstydzę się tej bezsensownej wrogości. Moja teściowa nie stała się nawet moją drugą matką, ale pierwszą. Ludmiła Anatolijewna i ja żyłyśmy razem w pokoju i harmonii pod jednym dachem przez prawie 7 lat, dopóki nie wyszłam za mąż po raz drugi.
Mam bardzo dobrego męża, który kocha moją córkę jak własną. Na moim ślubie teściowa zajęła honorowe miejsce jako matka panny młodej. Moja córka już chodzi do szkoły, a mój najmłodszy syn wkrótce przyjdzie na świat. Ludmiła Anatolijewna z niecierpliwością czeka na narodziny wnuka. Mówi, że bardzo go kocha. Życzę teściowej zdrowia i szczęścia. W ten sposób zupełnie wspaniała osoba stała się moją matką.
