Pobraliśmy się trzy lata temu. Przed ślubem wszystko było w porządku. Ale po ślubie mój mąż zmienił się dramatycznie. Nie interesuje się mną. Nie zwraca na mnie uwagi. Stałam się dla niego pustym miejscem. Rok po ślubie zaszłam w ciążę i urodziłam dziecko. W czasie ciąży bardzo potrzebowałam jego uwagi, ale on nie spełniał nawet moich najmniejszych próśb. Słyszałam od niego tylko obelgi. W ich rodzinie było zwyczajem, że panna młoda była posłuszna krewnym męża, zwłaszcza teściowej. Jego rodzice obrażali mnie, krzyczeli na mnie, a on nigdy nie stanął w mojej obronie, nigdy mnie nie wspierał, zawsze stawał po ich stronie, mówił, że to oni mnie wychowują, że moi rodzice niczego mnie nie nauczyli. Czasami próbuję się bronić, ale w rezultacie sytuacja się pogarsza.
Kiedyś teściowa mnie pobiła i zamknęła w piwnicy. Siedziałam tam trzy dni. Teściowa jest nieznośną kobietą, przeklina mnie i życzy najgorszego. Ojciec mojego męża dręczy mnie od rana do wieczora. Zawsze jestem o wszystko obwiniana, ale nie wiem o co. Ostatnio myślałam o rozwodzie, bo tak dalej być nie może. Nie wyszłam za mąż, żeby bać się, że mnie wybiorą. Wyszłam za mąż, aby mieć własną rodzinę, a w rodzinie zawsze powinien panować wzajemny szacunek i zrozumienie. Każdego dnia proszę Boga, aby mój mąż się zmienił, aby stał się tą samą osobą, którą znałam przed ślubem.
Nie znoszę jego rodziny, każde nasze spotkanie kończy się skandalem. Zawsze znajdą powód do kłótni i o ile kiedyś siedziałam cicho, tak teraz nie mam zamiaru słuchać ich obelg. Dwa miesiące temu powiedziałam mężowi, że chcę mieszkać osobno, nie zgodził się i zaczął kłótnię. Przeprowadziłam się z dzieckiem do rodziców. Teściowa rozpuściła plotki, że mąż wyrzucił mnie z domu, mówiąc, że jestem nieposłuszną i niegrzeczną żoną. Wczoraj mąż zadzwonił do mnie i poprosił, żebym wróciła. Musiał zdać sobie sprawę ze swojego błędu. Nie wiem nawet, co robić.
