Kiedy byłem młodszy, moja babcia powtarzała mi: „Wybieraj partnera rozumem, nie sercem”. Uśmiechałam się, gdy słuchałam jej rad, ale w głębi duszy zawsze byłam przekonana, że miłość powinna być głównym przewodnikiem. Kiedy poznałam Antona, całkowicie poddałam się swoim uczuciom. Nie wyglądał na kogoś, kogo zaakceptowałaby moja babcia: nieprzewidywalny, pełen pasji i przygód. Ale kiedy w końcu powiedziałam babci o moim wyborze, tylko westchnęła. „Moja dziewczynko, pamiętaj, że serce może cię zwieść” – powiedziała.
„Babciu, ale ja go kocham!” wykrzyknęłam pełna determinacji. Od tego czasu minęło wiele lat. Moje życie z Antonem było pełne wzlotów i upadków, ale każdą chwilę ceniłam tak samo. Pewnego dnia, siedząc w kuchni i przeglądając stare zdjęcia, znów usłyszałam w głowie słowa mojej babci. Uśmiechnęłam się, przypominając sobie, jak zawsze martwiła się o moją przyszłość. „Pamiętasz, co powiedziała twoja babcia?” zapytał Anton, podchodząc do mnie i obejmując mnie za ramiona. „Oczywiście, że pamiętam.
Ale wiesz, nigdy tego nie żałowałam – powiedziałam, odwracając się do niego. Anton spojrzał na mnie z miłością i powiedział: „I cieszę się, że poszłaś za głosem serca”. Siedzieliśmy, przytulając się do siebie i wspominając wszystkie cudowne chwile, które spędziliśmy razem. Zdałam sobie sprawę, że pomimo wszystkich ostrzeżeń mojej babci, wybór mojego serca był dla mnie właściwy. Miłość, którą czułam do Antona, była właściwą decyzją w moim życiu.
