Dwie przyjaciółki postanowiły wyjechać za granicę w celach zarobkowych. Obie samotnie wychowywały swoich synów, jedynaków, jedna była rozwódką a druga wdową. Kobiety chciały w ten sposób poprawić swoje warunki materialne w trudnym dla nich czasie. Po ich wyjeździe dzieci zostały same w kraju. Obie doszły do wniosku, że synowie są już na tyle dorośli, że poradzą sobie sami.
Starszy chłopak miał dziewiętnaście lat. Ukończył studia, rozpoczął pracę i mieszkał w mieszkaniu matki. Młodszy miał zaledwie dwanaście lat i chodził jeszcze do szkoły. Matka, wyjeżdżając, zostawiła go w wynajętym mieszkaniu, które przestała opłacać. Jak miał żyć, tak mały chłopiec? Kto miał doglądać, wkraczającego w trudny okres dorastania młodego człowieka? Tak się szczęśliwie złożyło, że chłopcy zamieszkali razem.
Starszy chłopak, na szczęście okazał się bardzo odpowiedzialny. Mieszkając wspólnie radzili sobie w pracach domowych, młodszy nie opuszczał szkoły, nie wpadł w złe towarzystwo, był całkowicie pod opieką dorosłego przyjaciela. Po dwunastu latach ich życie się zmieniło.
Mniejszy, już mężczyzna, ukończył naukę. Podjął ciekawą, dobrze płatną pracę i zajmuje wysokie stanowisko, jak na swój młody wiek. Jest bardzo wdzięczny swojemu przyjacielowi, że kiedyś, nie zostawił go tak jak matka, ale dał schronienie i poprowadził na właściwą ścieżkę życia. Zawsze przy nim był i mógł na niego liczyć. Teraz, zatrudnił starszego przyjaciela w firmie, w której pracował. Uczynił go swoim zastępcą i przyznał służbowy samochód.
Raz starszy mężczyzna zapytał młodszego:
– Słyszysz, przyjacielu? Może przestań mnie tak rozpieszczać, pomyśl o sobie w końcu!
– W trudnym dla mnie czasie stałeś się moją matką i ojcem, starszym bratem i surowym nauczycielem! To jest drobnostka w porównaniu z tym, co dla mnie zrobiłeś i tylko tak mogę ci podziękować!
