W ciągu ostatnich trzech lat mój brat musiał wziąć na siebie główną odpowiedzialność za opiekę nad naszym dziadkiem w wiosce. Regularnie go odwiedzał, przynosząc jedzenie i różne drobne przedmioty dla gospodarstwa domowego. Ja, zajęty pracą i rodziną, nie mogłem tak często przyjeżdżać do wioski. Kiedy mój dziadek zmarł, mój brat i ja zebraliśmy się u notariusza, aby wysłuchać jego testamentu. “Dobra, wszyscy”, zaczął notariusz, “wasz dziadek zostawił część swojego majątku wnukowi, Oleksii, a drugą część swojemu bratu, Ihorowi”.
Spojrzałem na brata, zaskoczony i trochę zawstydzony. Ołeksij był wyraźnie zaskoczony. “Co? Dlaczego podzielił majątek? Cały czas się nim opiekowałem” – oburzył się Aleksiej. “Nie wiem, bracie – odpowiedziałem, czując się winny, że tak mało pomogłem. Kłótnie i obelgi zaczęły się natychmiast po tym dniu. Spotkaliśmy się w wiosce, aby omówić sposób podziału majątku. “Nawet nie pofatygowałeś się odwiedzić go przynajmniej raz w miesiącu! Jak dziadek mógł zostawić ci połowę majątku?” – powiedział Oleksii z urazą w głosie. “Wiem, wiem… Mogłem pomóc bardziej. Ale dziadek musiał mieć swoje powody – próbowałem uspokoić sytuację.
“Nawet nie zdajesz sobie sprawy, ile wysiłku w to włożyłem! To niesprawiedliwe”, Oleksiy był na skraju łez. Staliśmy w pustym pokoju w domu mojego dziadka i zdałem sobie sprawę, że nic nie jest warte bólu i niezgody, którą odczuwaliśmy. “Posłuchaj, Ołeksij, podzielmy wszystko sprawiedliwie. Oddam swoją część na twoją korzyść.
Masz rację, zasługujesz na więcej” – zasugerowałam. Aleksiej spojrzał na mnie, jakby nie mógł uwierzyć własnym uszom. “Mówisz poważnie?” zapytał. “Absolutnie. Jesteśmy rodziną i żadne pieniądze ani rzeczy nie powinny nas dzielić”. Od tego momentu byliśmy w stanie przezwyciężyć nasze różnice i wspólnie uczcić pamięć naszego dziadka, zachowując jednocześnie silne więzi braterstwa.
