Od momentu, gdy ojciec nas opuścił, wziąłem na siebie odpowiedzialność za rodzinę. Moja matka pracowała na dwa etaty, ale to nie wystarczało, by utrzymać moje dwie młodsze siostry i brata. W wieku 16 lat zacząłem pracować, aby ich utrzymać. Z biegiem lat moje siostry i brat dorastali, zakładali własne rodziny i prowadzili własne życie. Ale nawet gdy byli już ustatkowani, pozostałem singlem, nadal wspierając ich finansowo. Nadal postrzegali mnie jako kogoś, kto zawsze im pomoże.
Pewnego wieczoru postanowiłem z nimi o tym porozmawiać. Zebraliśmy się w moim domu i zacząłem rozmowę: “Cieszę się, że wszyscy znaleźliście swoje własne ścieżki w życiu i założyliście rodziny, ale czuję, że nadszedł czas, abyście zaczęli radzić sobie bez mojej stałej pomocy” – powiedziałem, starając się brzmieć pewnie. Siostra Olena odpowiedziała z niezadowoleniem: “Jak możesz tak mówić, przecież zawsze byłaś naszym wsparciem!”. “Wiem i zawsze chcę być przy tobie, gdy naprawdę potrzebujesz pomocy. Ale muszę też zbudować własne życie” – argumentowałam.
Wtrącił się brat Serhii: “Ale przyzwyczailiśmy się do twojego wsparcia. Nie możesz tak po prostu z nas zrezygnować”. “Nie rezygnuję, chcę tylko, byś zaczął brać na siebie większą odpowiedzialność. Ja też chcę być w stanie o siebie zadbać” – wyjaśniłem. Rozmawialiśmy o tym przez długi czas i chociaż moje siostry i brat nie byli od razu gotowi zaakceptować mojej decyzji, stopniowo zaczęli rozumieć mój punkt widzenia. Zdałem sobie sprawę, że ta zmiana była konieczna nie tylko dla mnie, ale także dla ich własnego rozwoju. Zachowaliśmy ciepłe relacje, ale teraz są bardziej dojrzali i niezależni.
