Kiedy wyszłam z domu, było już ciemno. Powietrze było chłodne, a każdy oddech sprawiał ból, jakby ktoś wbijał mi nóż między żebra. Ale szłam. Nie wiedziałam dokąd — po prostu musiałam się oddalić. Od nich, od tego domu, od tej chorej rodziny, w której przemoc była czymś normalnym, a milczenie – obowiązkowe.
Na rogu ulicy zatrzymałam się i oparłam o latarnię. Zaczęłam płakać, cicho, bo nawet to bolało. Wiedziałam jedno: jeśli teraz wrócę, już nigdy nie znajdę w sobie siły, żeby odejść.
Wyciągnęłam telefon. Numer, który znałam na pamięć, ale nigdy nie miałam odwagi użyć. Kasia – moja dawna koleżanka z liceum. Zawsze mówiła, że jeśli coś się dzieje, mam do niej dzwonić.
– Halo? – usłyszałam jej zaspany głos.
– Kasiu… to ja, Anna. Potrzebuję… potrzebuję pomocy. – Mój głos był ledwo słyszalny.
– Anka? Co się stało?
– Emily… pobiła mnie. Chyba mam złamane żebra. Mama… nie pozwoliła mi zadzwonić po karetkę.
Nie zadała ani jednego pytania więcej. Powiedziała tylko:
– Czekaj tam, zaraz będę.
Piętnaście minut później jej mały samochód zatrzymał się przy krawężniku. Wbiegła do mnie, w kurtce narzuconej na piżamę. Kiedy zobaczyła, jak się poruszam, jej oczy się zaszkliły.
– Boże, Anka… – szepnęła. – Jedziemy na pogotowie.
W szpitalu potwierdzili: dwa złamane żebra, stłuczenia i pęknięcie w jednym miejscu. Lekarz patrzył na mnie z niedowierzaniem, kiedy powiedziałam, że zrobiła to siostra.
– I nikt nie wezwał pomocy? – zapytał cicho.
– Nie. Mama powiedziała, że to tylko żebro.
Kiedy podpisywałam papiery, Kasia ścisnęła mnie za rękę.
– Anka, posłuchaj mnie. Musisz to zgłosić. –
– Wiem… tylko boję się.
– Czego? Że rodzice się obrażą? Że siostra dostanie karę? – Popatrzyła mi prosto w oczy. – Ona cię mogła zabić.
I wtedy zrozumiałam, że nie mogę dłużej być cichą ofiarą.
Następnego dnia poszłyśmy na policję. Ręce mi się trzęsły, kiedy opowiadałam, co się stało. Policjant, młody, z poważną twarzą, słuchał uważnie.
– Czy to pierwszy raz, kiedy pani siostra użyła wobec pani przemocy fizycznej?
– Nie. To trwa od lat. –
– Dlaczego pani wcześniej nie zgłosiła? –
– Bo nikt mi nie wierzył.
Złożyłam zeznania. Wyszłam stamtąd z drżącymi nogami, ale też z dziwnym uczuciem ulgi. Po raz pierwszy od dawna miałam wrażenie, że ktoś potraktował mnie poważnie.
Wieczorem zadzwonił mój ojciec.
– Co ty wyprawiasz, Anna?! – wrzasnął w słuchawkę. – Emily może mieć przez ciebie problemy!
– Ma problemy, tato. Ze sobą. A wyście jej tylko pomagali je ukrywać.
– Nie waż się wracać do tego domu! – krzyknął i się rozłączył.
Nie płakałam. Nie tym razem. Po prostu odłożyłam telefon i spojrzałam na Kasię.
– Chyba właśnie zostałam bez rodziny.
– Nie – powiedziała stanowczo. – Masz mnie. I siebie.
Przez kolejne dni wszystko toczyło się jak w filmie. Policja przesłuchała rodziców, potem Emily. Oczywiście zaprzeczyła. Mama twierdziła, że się potknęłam, że dramatyzuję. Ojciec milczał. Ale raport medyczny był jednoznaczny.
Pamiętam dzień, kiedy dostałam telefon z komendy.
– Pani siostra przyznała się częściowo do winy – powiedział funkcjonariusz. – Będzie miała sprawę o naruszenie nietykalności i spowodowanie uszczerbku na zdrowiu.
Nie czułam radości. Raczej pustkę. Bo wiedziałam, że to koniec. Koniec złudzeń, że można jeszcze naprawić naszą rodzinę.
Kilka tygodni później Emily próbowała się ze mną skontaktować. Napisała wiadomość:
„Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłaś. Zrujnowałaś mi życie.”
Nie odpowiedziałam. Bo prawda była inna – to ona rujnowała moje przez całe lata.
Dziś mieszkam z Kasią. Pomaga mi stanąć na nogi, dosłownie i w przenośni. Czasem jeszcze czuję ból w klatce piersiowej, szczególnie przy zmianie pogody. Ale to już tylko ciało się goi. Serce też powoli.
Czasem myślę o tamtym wieczorze, o tym momencie, gdy mama wyrwała mi telefon. Wtedy coś we mnie umarło – ta część, która wciąż wierzyła, że miłość rodziców potrafi przykryć wszystko. Teraz wiem, że nie zawsze rodzina to ci, którzy cię wychowali. Czasem to ci, którzy pojawiają się, kiedy cały świat odwraca się plecami.
Niedawno dostałam list z sądu – sprawa zakończona, wyrok w zawieszeniu, nakaz terapii dla Emily. Podobno się wyprowadziła. Nie wiem dokąd, nie chcę wiedzieć.
Wyszłam wtedy na balkon, popatrzyłam w niebo i wzięłam głęboki oddech. Nadal bolało, ale inaczej. Jakby to był ból oczyszczający.
Włączyłam telefon i napisałam jedną wiadomość do mamy:
„Nie chciałam was nienawidzić. Ale musiałam siebie uratować.”
Nie odpowiedziała. I może to lepiej.
Bo pierwszy raz w życiu nie potrzebuję, żeby ktoś mnie ratował. Zrobiłam to sama.
