Cecilia zamarła. Słowa Alberta – spokojne, ale pełne ciężaru – uderzyły w nią mocniej niż wszystkie protesty syna. Ona, która przez całe życie przywykła do pełnej kontroli, poczuła nagle, że grunt usuwa jej się spod nóg.
– Jak możesz to mówić? – wyszeptała, ledwie panując nad gniewem. – Wszystko, co zbudowałam… nasz wizerunek, szacunek ludzi…
– Twój wizerunek, Cecilio, nie nasz – przerwał jej Alberto. – Ja mam dość życia w teatrze.
Mateo po raz pierwszy poczuł, że nie jest sam. W spojrzeniu ojczyma, którego latami nie znosił, zobaczył nie wyniosłość, lecz odrobinę współczucia.
– Nie chcę twojego majątku, nie chcę spadku ani zgody – powiedział spokojnie. – Chcę tylko Laury. Z nią moje życie ma sens.
Cecilia skrzyżowała ramiona, drżąc. Przypomniała sobie chwile, gdy została sama po śmierci męża i przysięgła, że wyniesie syna na szczyt. Ale miłość, która miała go chronić, zamieniła się w żelazny łańcuch.
– Będziesz tego żałował, Mateo – syknęła. – Taka dziewczyna tylko cię pociągnie w dół.
Czas pokazał jednak coś zupełnie innego.
Rok później, w starej dzielnicy Lizbony, Mateo i Laura mieszkali w skromnym, lecz pełnym światła mieszkaniu. Mała Sofia, ich córeczka, rozjaśniała każdy dzień śmiechem. Życie nie było łatwe, ale Mateo odkrył, że prawdziwa wolność to dzielić kromkę chleba z ukochaną osobą, a nie jeść przysmaki w złotej klatce.
Laura nadal pracowała w szpitalu, lecz teraz cieszyła się szacunkiem i sympatią. Pacjenci dziękowali jej uśmiechem, a dzieci z sąsiedztwa pozdrawiały ją na ulicy.
Cecilia żyła już inną rzeczywistością. Alberto odszedł, zmęczony jej kontrolą i maskami. Przyjaciółki z towarzystwa zniknęły jedna po drugiej. Luksusowe mieszkanie zostało obciążone hipoteką, a pieniądze stopniały.
Pewnego deszczowego poranka Laura wracając ze szpitala zauważyła znajomą sylwetkę obok kontenera na szkło. Cecilia, z połamanym parasolem i drżącymi dłońmi, zbierała puste butelki.
Ich spojrzenia spotkały się na moment. W oczach Cecilii było wstyd i milcząca prośba. Laura nic nie powiedziała. Wyjęła z torby nowy parasol i podała go teściowej.
– Proszę, żeby się pani nie zmokła – rzekła cicho.
Potem odeszła bez słowa.
Cecilia została w miejscu, ściskając parasol, a łzy mieszały się z kroplami deszczu. Dopiero wtedy zrozumiała: ani pieniądze, ani nazwisko, ani kontrola nie przywrócą jej szacunku syna. Tylko ta prosta dobroć, którą kiedyś tak pogardzała.
Wieczorem Mateo stał przy oknie, patrząc na deszcz. Laura podeszła do niego i ujęła jego dłoń. Mateo wiedział z absolutną pewnością: odnalazł swoją prawdziwą rodzinę.
