Opuszczali już ciało do dołu, jej babcia płakała w już przemoczoną chusteczkę, a dziadek trzymał ją za rękę. Marina stała z babcią i też cicho płakała.
Oczy dziewczynki skierowały się na jej ojca, który z jakiegoś powodu stał z dala od przyjaciela jej matki, Iry. Marinie początkowo się to nie podobało. Przecież miał być z nią, takie było życzenie jej matki, dlaczego jest z tą Irą…
Dzień wcześniej jej matka i Marina pojechały do dziadków. Marina otworzyła okno samochodu i wyciągnęła rękę, lekki wietrzyk bawił się ramieniem dziewczyny. -Marina, to niebezpieczne, zamknij okno. -Daj spokój, mamo, to świetna zabawa. Dlaczego nie mogę być taka jak ty? Co masz na myśli? Jesteś tak samo piękna. Nie wygłupiaj się, ty też jesteś bardzo piękna. Byłam nawet gruba, kiedy byłam w twoim wieku. Po kolacji z dziadkami moja mama odebrała telefon. Rozmowa sprawiła, że jej matka stała się biała i zdenerwowana.
“Muszę pilnie wracać do miasta” – to ostatnia rzecz, jaką Marina usłyszała od matki. Po przebudzeniu Maryna nie spała całą noc. Dziewczynka poszła do kuchni napić się wody. I wtedy zobaczyła następujący obraz: jej ojciec siedział na krześle, a przyjaciółka jej matki, Ira, siedziała na jego kolanach.
Dziewczyna nie odwróciła wzroku od jej gniewnego spojrzenia. “Och” – to wszystko, co powiedziała Ira, gdy zobaczyła Marinę. Natychmiast wyprostowała bluzkę, założyła buty i wybiegła z domu. -“Marina, przepraszam… Przepraszam!” zaczął jej ojciec. -Jak mogłeś, zaraz po śmierci mamy… Nienawidzę cię. -Marina, tak mi przykro. To moja wina, że mama wsiadła do samochodu i doszło do wypadku.
Rozumiem, ale przepraszam. -Gdybyś naprawdę rozumiała, że twoja mama jest w więzieniu z twojego powodu, nie siedziałabyś tutaj z Irą”. Po tej rozmowie Marina przeprowadziła się do dziadków. Nie powiedziała im całej prawdy, żeby staruszkowie nie czuli się źle. Ale przestała komunikować się z ojcem i wydaje się, że na zawsze.
