Kiedy miałam sześć lat, pamiętam, jak spojrzałam na moją mamę, która powiedziała do mnie: “Mario, musimy porozmawiać, kobieta z kobietą”. Zdezorientowana zapytałam ją, o czym chce rozmawiać.
“Powinnaś mówić ‘kto’ zamiast ‘co’, kiedy mówisz o ludziach”, poprawiła mnie, “i musimy porozmawiać o mężczyznach.” “Dobrze, powiedz mi, co cię trapi?” zapytała moja mama, zaskoczona.
– “Nie o to chodzi, znasz odpowiedź na swoje pytanie” – wyjaśniłam – “martwię się o naszego ojca!”. Moja mama poprosiła mnie o wyjaśnienie, a ja powiedziałem: “Nie przeszkadzaj tacie w nocy!” Zmartwiła się i zapytała, dlaczego nie śpię w nocy.
Próbowałem ją uspokoić: “Śpię. Naprawdę śpię. Ale dopóki nie zasnę, często słyszę, jak powtarzasz tacie: “Jak długo możesz siedzieć przy tym komputerze? Wyłącz go już! Idź spać”.
Zdajesz sobie sprawę, że tata nie gra na komputerze, prawda? Pracuje, zarabia pieniądze. A potem kupuje mi zabawki? Mama westchnęła i powiedziała: “Oczywiście, córeczko! Masz rację. Wszystko zrozumiałam.
Obiecuję, że będę się bardziej starać. Czy powiedziałaś już wszystko, co chciałaś powiedzieć? Odpowiedziałam radośnie, mówiąc, że teraz nakryjemy do stołu, bo tata niedługo wróci z pracy. Szybko rozłożyłam talerze, abyśmy mogli usiąść z nim do kolacji, gdy wróci do domu, bez marnowania czasu na zastawianie miejsc.
