Mój mąż i ja pobraliśmy się, gdy mieliśmy po 26 lat. Jego pierwsza żona zginęła w wypadku. Jego ojciec nie pojawił się na ślubie, nie chciał mnie poznać, a jego matka zmarła dawno temu.
Nie mogłam zrozumieć, dlaczego ojciec mojego męża mnie nie akceptuje, ale postanowiłam trzymać nos z dala od tego.
Po roku spokojnego życia rodzinnego zdałam sobie sprawę, że wciąż jest nadzieja. Mieliśmy syna, a mój mąż kilkakrotnie mówił, że jest bardzo podobny do swojego ojca.
Pewnego razu zasugerowałam mężowi, aby odwiedził swoją rodzinną wioskę i w końcu swojego ojca. Nie wiem dokładnie, jakie konflikty mieli wcześniej, ale to nie mogło trwać wiecznie. Kiedy mój syn skończył roczek, zebraliśmy się, kupiliśmy trochę smakołyków i prezentów i pojechaliśmy pokazać teściowi dziedzica. Dom na podwórku był piękny, mimo że stary.
Otworzyliśmy bramę i weszliśmy do środka. Ojciec mężczyzny spotkał się z nami w drzwiach, ale na początku nie zrobił żadnej miny. Później wszystko stało się jasne. Byłam zszokowana, gdy dowiedziałam się, że mój mąż ma 16-letnią córkę. Powiedział mi, że nie ma dzieci i według teścia nie płaci alimentów byłej żonie.
Teść twierdzi, że nosił dziewczynkę sam, ponieważ jej matka odeszła, gdy miała trzy miesiące. Potem powiedział, że nie chce nas widzieć i wyszedł. Okazało się, że dom miał przypaść tylko córce mężczyzny.
Kiedy zaproponowałam, że podzielę dom na pół między wnuki, obwinił nas i powiedział, że on i jego babcia przejęli nad nią opiekę, a on nie chce znać swojego syna, ponieważ chciał zostawić dziewczynę w domu dziecka i nigdy nie wspominał o dziecku. Córka męża też szybko wszystko zrozumiała, twierdzi, że nie ma brata i nie jest on dla niej ważny.
Wioska znajduje się poza miastem, mamy samochód, nie mam nic przeciwko mieszkaniu w tym domu, chcę poczuć się jak gospodyni domowa, ponieważ wynajmujemy od tak dawna. I nie wiemy, czy kiedykolwiek będziemy w stanie kupić własny dom, jeśli nadal będziemy płacić czynsz.
